Maastricht 19 juli 2003



Eind juni 2003 ontvangen we geheel onverwachts een mailbericht van Tonny Eyk met de melding dat Moustaki in het kader van het Festival d' Artagnan (georganiseerd onder auspiciën van het Frans Consulaat) in Maastricht zal optreden op 19 juli.
Hoera, het lukt ons om kaarten te bemachtigen.
We boeken een overnachtingshotel en in de ochtendzon van de 19^e juli rijden we naar Maastricht.
Het weer is schitterend en in afwachting van de avond slenteren we van het ene naar het andere terrasje, werpen even een blik in het Kruisherencomplex en zien overal posters hangen.
In de warme avondzon genieten we aan begin van de avond van een drankje en een hapje op het terras van Marks & Kampstra pal tegenover de ingang van de 15^e eeuwse Gothische Kruisherenkerk. Vanaf die locatie zien wij Georges Moustaki rond 18.30 uur arriveren. We durven hem niet aan te spreken, het zal niet altijd leuk zijn voor een artiest om steeds te worden lastig gevallen. Later, als we staan te wachten voor de toegang horen we de muzikanten repeteren als de deur even open gaat Het wordt pas laat drukker, wij staan bijna vooraan. Als om 19.15 uur de deur opengaat mogen we zelf een plaats uit kiezen. We gaan zitten op de 1^e rij, aan de linkerkant van het podium. Zo kunnen we Georges Moustaki straks bijna aanraken.

Later realiseren wij ons dat de opstelling van instrumenten en microfoon zo ongeveer de standaard opstelling is. Vleugel links. Microfoon aan de linkerkant van het toneel, rechts van de vleugel. Rechtsachter staat het drumstel en tussen microfoon en drumstel de gitaren, de bouzouki en de accordeon.

Het is een bijzondere ervaring om zo dichtbij het podium te zitten, alle geluiden zo direct te kunnen horen en alle mimiek zo goed te kunnen zien. Bovendien is de ambiance (de grote kerkramen op de achtergrond ? speciale locatie omdat "Theater aan het Vrijthof" wordt verbouwd) ook heel bijzonder en intiem.
Moustaki, zoals gebruikelijk in wit tenue lijkt geen last te hebben van de drukkende warmte (hij is echt "un homme méditerranéen") en brengt een groot aantal chansons ten gehore, begeleid door zijn band (o.a. Toninho do Carmo, de getalenteerde gitarist die zich steeds achter de piano verstopt, zodat we zijn snaren beroerende handen niet goed kunnen zien) en de zangeres Maria Teresa. Moustaki speelt gitaar, bouzouki, vleugel en accordeon en weet van geen ophouden. Nemen de bandleden en de zangeres even rust, Moustaki zingt en speelt rustig door.
Zangeres Maria Teresa brengt solo het nummer "O mar enrola na areia" ten gehore, prachtig, de melodie blijft lang hangen.
Het is niet gelukt om de (volgorde van de) gekozen chansons te noteren. Wel heb ik een aantal mooie foto 's gemaakt (zonder flits om de sfeer vast te leggen en de muzikanten niet te hinderen).

Na afloop heb ik mijn handgemaakte witte "paper-rose" aan Moustaki overhandigd. Eraan bevestigd zat een kaartje met vermelding van onze waardering voor zijn creatieve persoon (muzikant, zanger, schrijver, acteur, schilder, reiziger, etc). Moustaki heeft die roos glimlachend in ontvangst genomen, heeft eraan geroken, ontdekte dat het geen echte roos was, las het kaartje en kwam vervolgens terug om mij te omhelzen. De aanwezige beroepsfotograaf Etienne van Sloun heeft van dit moment de hierboven afgebeelde geweldige foto gemaakt.
Toen wij na afloop in het Kruisherencompex ook nog een net uitgekomen dubbel CD (Presqu'en solo) konden bemachtigen, vervolgens tijdens het genot van een drankje Moustaki nog even tegenkwamen en hem bereid vonden een CD te signeren en ook nog een poster mee mochten nemen, kon onze avond niet meer stuk.

Na afloop van het concert
Impressie van het concert in de Kruisherenkerk

Foto Dagblad De Limburger 21 juli